Kunst en vorm: Danseres Hope Boykin verkent de vrijheid met AirPods

Boykin danst al 19 jaar bij het Alvin Ailey American Dance Theater (AAADT). Sinds haar derde doet ze niets liever dan bewegen en ze is al 26 jaar lang beroepsdanser.

“Ik denk dat ik al op mijn vierde bezig was met choreografie”, vertelt Boykin. “Toen ik tien was, mocht ik op school een choreografie maken voor ‘Willy Wonka and the Chocolate Factory’.”

Volgende maand keert Boykin terug bij het AAADT na een enkelblessure die ze in december opliep. Niet dat ze al die tijd heeft stilgezeten, ze is druk bezig met verschillende choreografieën. Zo heeft ze de choreografie gedaan van een nieuwe musical voor Public Studio in New York. Voor een leerlinge van The Ailey School maakt ze een solodans voor een benefietvoorstelling. Haar nieuwste project: de choreografie bij het indringende nummer ‘Rise Up’ van soulzangeres Andra Day, voor haar optreden bij de opening van Hudson Yards op 15 maart. “Het lijkt wel alsof ik bij elke tegenslag een nieuwe manier vind om me te uiten”, zegt ze. “Dan weet ik weer dat er voor mij geen grenzen bestaan.”

Voor de opdracht voor Hudson Yards dompelde Boykin zich helemaal onder in de muziek van Andra Day en droeg ze haar AirPods de hele dag door, waar ze ook was. “Het was bijna frustrerend, zo ontzettend vaak luisterde ik ernaar”, zegt ze. “In de metro, thuis, op straat. Als je precies weet op welk moment ze inademt of uitademt, kun je dat uitdrukken in een beweging. Dat bedoel ik met opgaan in de muziek.”

Ook op The Ailey School geniet Boykin van het vrije bewegen, de hele studio door, opgaand in haar eigen wereld. “Ik heb vaak het idee dat iets speciaal voor mij gemaakt is”, zegt ze. “Ik kan draaien en springen wat ik wil, ze blijven gewoon zitten. Je bent ongebonden en vrij.”

Boykin herinnert zich nog haar tijd bij Philadanco in de jaren ’90, toen dansers een choreografie moesten instuderen aan de hand van een opname op videoband. “Dat was een kwestie van kijken, terugspoelen en weer kijken. Op het laatst had je de band zo vaak teruggespoeld dat je er helemaal niets meer mee kon.”

Boykin is dus blij met alle technologie die er sindsdien is gekomen. Begonnen met een camcorder met cassettes, heeft ze nu haar AirPods en haar verzameling iPhones die ze samen met een DJI Osmo-camera in de studio opstelt zodat ze haar repetities vanuit elke hoek kan opnemen. Boykin legt graag alles vast. In haar boek ‘Moments’ heeft ze uitspraken, overpeinzingen en foto’s van zichzelf verzameld. In een reeks video’s (die ze zelf opneemt en bewerkt in Final Cut Pro) kan ze van alles over zichzelf kwijt. Haar leerlingen zijn haar nieuwste medium.

“Ik heb mijn AirPods in zodat ik steeds kan checken of alles klinkt zoals ik wil”, zegt Boykin. “Maar ik laat ze niet altijd horen waar we aan werken. Dat geeft de dansers een zekere onbevangenheid. Ze klampen zich dan niet vast aan een frase, een akkoord, een noot in de muziek. Ik kan aangeven welk gevoel ze moeten uitdrukken, nog voordat ze de muziek gehoord hebben.”

“Het helpt ons om helemaal op te gaan in de dans en als een soort canvas voor haar te zijn”, zegt Martina Viadana, leerling aan The Ailey School. Boykin noemt haar haar ‘lichaam’, degene die haar choreografie tot uiting brengt zolang ze dat zelf nog niet kan. “In zekere zin is zij de schilder.”

Technologie mag dan de tegenhanger lijken van dans, maar biedt vooral veel vrijheid. Vrijheid voor leerlingen om te bewegen en te leren op hun eigen manier en in hun eigen tempo. Voor Boykin betekent technologie de vrijheid om te maken wat ze wil, ook als ze zelf niet volop kan bewegen.

“Vrijheid zit in heel veel dingen”, zegt Boykin. “Als danser kan ik doen alsof. Ik kan lachen en een traan voelen rollen, ik kan optreden na de dood van mijn vader. Ik kan me beroerd voelen en toch nog in staat zijn om iets over te brengen. Maar het kan soms ook fijn zijn om even in je eigen wereld op te gaan.”

“Als ik in een ruimte ben met andere mensen, mijn telefoon in de tas en m’n AirPods in”, zegt ze, “en ik me volledig kan afzonderen, zodat ik los ben van die anderen, los van andermans mening, los van andermans oordeel, alleen met mezelf, dan voel ik me echt vrij.”